اشعار محمد قریشی

همسرم، بهترین نوع بشر
شعبه رسمی جمال قمر

ای که در کل عرصه‌ها هستی
از تمام زنان طایفه سر

تحت لیسانس ابروان تواند
مجتمع‌های چاقو و خنجر

هست یک نیمروی ساده ی تو
از فسنجان سایرین برتر

ای که شوفاژهای بی‌مانند
به تَف دست‌هات رشک برند

چشم و سیما و مو و ابرویت
قهوه و شیر و آبشار و کمند

از میان هزار مورد خاص
تو شدی در نگاه بنده پسند

قند خونم اگرچه بد بالاست
ای لبان تو قند، باز بخند

بعد از این حرف های عشقی طور
خواهشی دارم از تو ای دلبند

همسرم چون غزال کرد جهش
تا ببیند که چیست این خواهش

وقت آن است تا که تعداد
ما رود رو به سوی افزایش

بچه هایی بیاوریم همه
اهل علم و کیاست و ورزش

دخترانی شبیه تهمینه
پسرانی شبیه گیل گَمش

مثل تو با وفا و خوش سیما
مثل من باوقار و نیک منش

نیست تعداد آن مهم اصلاَ
یک، دو، سه، چار، پنج حتی شش

بچه ها شعرهای ما هستند
همه تلفیق جوشش و کوشش

بشکنند این سکوت ممتد را
تا بیاید به نبض خانه تپش

به وجود تو افتخار کنند
به تبسم مرا دچار کنند

مثل تو خوش سلیقه باشند و
همسری خوب اختیار کنند

نوه ها گل به گل بیایند و
فصل این خانه را بهار کنند

روزهای غبارآگین را
بتکانند و نونوار کنند

چون به دست زمانه پیر شدم
جای من مثل شیر کار کنند

بعد صد سال هم زبانم لال
فکر ختم و گل مزار کنند

همسرم گفت مرد خانه ی من!
ای نگهبان آشیانه یمن

ای که هنگام چرخ در بازار
جیب تو می شود خزانه ی من

ای که خرّوپف خوش آهنگت
هست دلکش ترین ترانه ی من

ونگه ی بچه را دگر نچپان
توی خواب خوش شبانه ی من

بار این کار سخت را نگذار
بار دیگر به روی شانه ی من

در همین گیرودار که دلدار
غرق شد در میانه ی گفتار

بعد آهنگ انجز وعده
نطق فرمود مجری اخبار

در نخستین گزارش خود گفت
طبق اعلام مرکز آمار

طی ده بیست سال آینده
چون قشون رمنده ی تاتار

می رسد لشکر کهنسالی
از چپ و راست از در و دیوار

آنچنان پیر می شود کشور
که پس از برف دی درخت چنار

الغرض وضع می شود ناجور
ای جوانان مملکت هشدار

باید ایران ما جوان بشود
سیل زاد و ولد روان بشود

وای اگر این بهار پامالِ
یورش ارتش خزان بشود

قبل از آنکه تومور پیری
در تن جمعیت عیان بشود

قبل از آنی که این دیار کهن
گربه ای پیر و ناتوان بشود

دست در دست هم دهیم به مهر
تا دوباره وطن جوان بشود

بعد پخش گزارش ماضی
همسرم شد به این مهم راضی